1. An all-loving, all- wise, all- powerful, god exists. 2. Hell, an eternal damnation of incomprehensible pain and suffering exists. 3. This all-loving god sends unbelievers to this damnation. As a child, I wrestled with this. non fui, fui, non sum, non curo @oathkeeperrr. Follow. Posts Likes Following. oathkeeperrr. Follow. you are winter rain, seeking out the warmth in my skin, finding me (Non fui, fui, non sum, non curo) — Epicurus Magic is a non-existence to success;but the wand that create magic is your mind — Tbreeze Madi if we do not know how to defend ourselves, our women and our places of worship by force of suffering, i.e., nonviolence, we must, if we are men, be at least able to defend all these by fighting." Contextual translation of "non sum qualis eram" from Latin into Spanish. Examples translated by humans: español, yo soy digno, no soy tu madre, no soy de la india. Contextual translation of "non sum nihil" into English. Human translations with examples: i live, cant deny it, i am nothing, i'm not a nazi!, i'm blind like you. Contextual translation of "sum non tristis corydon" into English. Human translations with examples: just, i'm sad clown!, i am not happy. 6ycNs0. For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Non fui, fui, non sum, non curo. Connected to: {{:: Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Non fui, fui, non sum, non curo {{ of {{ Date: {{ || 'Unknown'}} Date: {{( | date:'mediumDate') || 'Unknown'}} Credit: Uploaded by: {{ on {{ | date:'mediumDate'}} License: {{ || || || 'Unknown'}} License: {{ || || || 'Unknown'}} View file on Wikipedia Thanks for reporting this video! ✕ This article was just edited, click to reload Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$ {{:: {{:: - {{:: Follow Us Don't forget to rate us Kilka refleksji ze spaceru po gdańskim cmentarzu Srebrzysko. Zdjęcia grobów znanych i popularnych w swoim czasie mieszkańców roku w Dzień Wszystkich Świętych, podobnie jak miliony Polaków, odwiedzam jakiś cmentarz. Na gdańskich nekropoliach nie spoczywa co prawda nikt z moich bliskich, ale przecież to nie ma większego znaczenia. Ogarnąć wspomnieniami tych, którzy odegrali jakąś rolę w naszym życiu, można w każdej chwili i w każdym miejscu, niekoniecznie stojąc bezpośrednio nad ich razem odbyłem spacer po zatłoczonym jak zawsze Srebrzysku. "Zatłoczonym" w podwójnym znaczeniu: przez zmarłych oraz tych, którzy kiedyś umrą. Wędrując wśród ukwieconych i rozświetlonych zniczami grobów, natykałem się co rusz na nazwiska, znane nie tylko w Gdańsku. Mało tego - spoczywają tu w idealnej zgodzie ludzie, którym za życia niekoniecznie było po drodze. Zabrzmi to banalnie, ale powtórzę znaną prawdę: śmierć jest najbardziej demokratyczna, bo nie zostawia nikogo na marginesie. Tak więc, wśród tysięcy innych, na gdańskim Srebrzysku leżą zarówno towarzysze, którzy wyznawali wiarę w komunizm, działacze opozycji, znani kibice, czołowi mafiosi, a także ludzie kultury i załączonych zdjęciach wybrane zupełnie przypadkowo groby: Nikodema Skotarczaka, Dariusza Kobzdeja, Arkadiusza Rybickiego, Aliny Pieńkowskiej-Borusewicz, Tadeusza Duffka, Zbigniewa Żakiewicza, Józefa Zamojskiego, Franciszka Kotusa, Jerzego Kołodziejskiego i Stanisława wszystkim obce już są doczesne spory, walki, zaszczyty, funkcje, majątki i zasługi. Tyle z nich pozostanie, co w ludzkiej pamięci. Dotyczy to nas wszystkich... Autor artykułu oraz zdjęć: Ireneusz Gębski Co Cię gryzie - artykuł czytelnika to rubryka redagowana przez czytelników, zawierająca ich spostrzeżenia na temat otaczającej nas trójmiejskiej rzeczywistości. Wbrew nazwie nie wszystkie refleksje mają charakter narzekania. Jeśli coś cię gryzie opisz to i zobacz co inni myślą o sprawie. A my z radością nagrodzimy najciekawsze teksty biletami do kina lub na inne imprezy odbywające się w Trójmieście. Epicurus believed, contrary to Aristotle, that death was not to be feared. When a man dies, he does not feel the pain of death because he no longer is and therefore feels nothing. Therefore, as Epicurus famously said, “death is nothing to us.” When we exist, death is not; and when death exists, we are not. All sensation and consciousness ends with death and therefore in death there is neither pleasure nor pain. The fear of death arises from the belief that in death, there is awareness. From this doctrine arose the Epicurean epitaph: Non fui, fui, non sum, non curo (“I was not; I was; I am not; I do not care”). This is inscribed on the gravestones of his followers and seen on many ancient gravestones of the Roman Empire. This quotation is often used today at humanist funerals. (Part of an edited version of the entry in Wikipedia, not my own words). On a practical issue, Epicureans (or those who face the prospect of death with resignation or equanimity), are more inclined to have their deaths organised. By this I don’t mean you find an assassin(!), but you do make a Will, along with a Living Will, say what sort of funeral you want, burial or cremation. (I have severe doubts about memorial services. They should be spontaneous or it looks like egotistical control). Anyway, a thoughtful person thinks about the decisions faced by those left behind, discusses them and tries to make the process as unstressful as possible. Those who think they will live forever don’t bother, and cannot imagine what will face the survivors. While reading some history today, I read something I hadn't considered, which is that most Romans (prior to Christianity) didn't believe in an afterlife, and that in fact they would often put an abbreviation as their epitaph:"nf f ns nc"Which stands for non fui, fui, non sum, non curo, or, "I didn't exist, I did exist, I don't exist, I have no cares."And I immediately thought of this sub, where something very similar to this is the response to the many questions we atheists get about the afterlife, particularly when we must remind our theist friends that non-existence was their state before birth, just as it will be after someone who loves history and connection to the past, it's somewhat reassuring to think that our pragmatism would not have been entirely out of place in ancient Rome. Estas palabras ou ben as súas variantes: memini /non desidero, son un canto ao ateísmo ou máis ben ao epicureísmo greco-romano, que entendía a existencia vital como unha procura da felicidade, camiño da ataraxia. Probablemente, de entre todas as invencións do home, a de maior influencia na historia sexa a escritura. Primeiro, porque marca un antes e un despois. O que está antes da escritura pode ser estudado unicamente baixo unha disciplina: a arqueoloxía, mentres que, cando o home foi quen de crear un sistema substitutivo da lingua oral, con capacidade para ser descodificado, estaba deixando a súa pegada na eternidade. Hai máis de 6000 anos, antes da chegada do papiro e do pergamiño, os soportes primixenios foron a arxila, a cera, a madeira, a pedra, os metais... algúns con máis lonxevidade que outros, a medida que a tecnoloxía melloraba co paso das xeracións. A epigrafía, como disciplina da historia, ten como encargo interpretar e estudar as inscricións feitas sobre todo este tipo de materiais. Existe unha taxonomía específica: inscricións honoríficas, xurídico-legais, relixiosas, público-monumentais, funerario-sepulcrais, doméstico-privadas... e tamén un corpus específico ao ámbito latino (que nos ocupa neste particular), Carmina Latina Epigraphica (CLE) e o Corpus Inscriptorum Latinarum (CIL), con fondos xa dixitalizados e de acceso libre en internet das antigas inscricións latinas procedentes de todas as provincias do Imperio romano e con máis de entradas. O centro CIL II está instalado na Universidade de Alcalá de Henares desde 1997, grazas a un convenio co Instituto Arqueolóxico Alemán, funcionando como sede de redacción dos novos volumes. O Arquivo Epigráfico de Hispania está na Universidade Complutense, con libre acceso para investigadores e lectores interesados. O volume II, por exemplo, foi adicado ás "Inscriptiones Hispaniae", o XVII aos "miliarios" e o XVIII aos "Carmina Latina Epigraphica". A inscrición que dá título a este artigo pertence ao ámbito sepulcral ou funerario, o que comunmente coñecemos por epitafio. Dentro deste subxénero epigráfico podemos distinguir inscricións pro "lamentatio", "consolatio" ou "laudatio", ben que alguén lle escribe ao defunto ou que son postas en boca del, resultando ás veces imposible confirmar a veracidade dunhas últimas vontades. Hai fórmulas xerais de lamentación, dun destino ineludible, da morte como unha lei inexorable, do "nascentes morimur", da vida como préstamo, da fama do defunto, do amor e da memoria por riba do poder da morte, do descanso merecido e agardado, da vida como un camiño, da inmortalidade da alma, da súa vida intachable, das súas virtudes (paupertas, humilitatem), do seu aprecio en vida, dos méritos do finado fronte a humildade da tumba, e un apartado sobre a morte repentina ou a "laudatio pueri" no caso dos infantes. Cando eran ben acollidas, algunhas destas inscricións repetíanse nun efecto dominó, coma un copia e pega. No caso da que dá título a este artigo, foi tan común, que aparecía abreviada coas súas siglas: "NFFNSNC". Vexamos a súa interpretación: "Non fun, fun, non son, que me importa" con moitos matices na súa tradución: "Non existín, existín... tanto me dá / éme indiferente / non me importa / dáme o mesmo..." Hai dous tempos marcados pola inexistencia, o que está antes do nacemento e o que está despois da morte. Ámbolos dous figuran equiparados e entremedias, a vida, o verdadeiramente importante para os que se despiden dela con este epitafio. A sentenza final, a indiferenza coa que se mira a inexistencia, supón un convencido desafío aos deuses, un canto ao hedonismo vital escrito en mármore ou cantaría, sen necesidade de auxilios nin esperanzas relixiosas. Andando os séculos, entre 1425-1428, e noutro soporte artístico, Masaccio pintará un fresco en Santa María Novella de Florencia, nunha das súas paredes laterais. A mesma Santa María Novella onde Giovanni Bocaccio, case un século antes, situaría aos seus dez personaxes (sete mozas e tres mozos) fuxindo da epidemia de peste de 1348, como argumento do seu Decamerón. O fresco, coñecido como A Trinidade, presenta por primeira vez na historia da pintura unha composición sometida as leis da perspectiva xeométrica. O visitante cre estar ante unha capela que ocupa o seu oco e espazo real. Debaixo dela, tamén pintado, formando parte do conxunto, un esqueleto humano (segundo algúns en representación de Adán, para outros aludindo a calquera home mortal) descansa sobre a súa tumba, cun epitafio non menos interesante, escrito en italiano e non en latín, en claro espírito docente e admonitorio para os fieis segrares: "Io fu già quel che voi sete: e quel chi son voi ancor sarete": "Eu xa fun o que ti es e ti serás o que eu son", tamén con moitos matices na súa tradución: "xa fun antes o que vós sodes, e o que son agora serédelo vós mañá". A mesma idea xa viña da epigrafía antiga: "Viator, viator!, quod tu es, ego fui; quod nunc suum, et tu eris" coa súa fórmula abreviada: "Eram quod es, eris quod sum". Cada un de nós ten a liberdade de enfrontarse ao alén como queira e lle pete, porén permítame, prezado lector, convidalo a que deixe testemuña escrita para que a súa postura, sexa cal sexa, pase a posteridade como o seu legado epigráfico. Un servidor, agardando a que o epitafio se demore o máximo tempo epicúreo posible, xa ten tomada e razoada postura. A verdade, confeso, non moi orixinal: "Non fui, fui, sum, sic curo". Ora ben, a min, si que me importa a inexistencia, por iso, négome a non existir. (*) Profesor de Ensinosecundario

non fui fui non sum non curo